Σας χαιρετώ!
Είμαι η Άννα, για σήμερα απλώς μια ακροάτρια και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, με αφορμή το πρώτο ραδιοφωνικό φεστιβάλ για τη τζαζ μουσική.
Για μένα, η τζαζ ήταν απλά ένα είδος μουσικής. Μάλιστα, όχι απλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μαζί της, αλλά δήλωνα και με ζήλο : «ξέρω πως είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά εμένα η τζαζ δεν μου αρέσει». Μεγάλωσα, βλέπεις, με Καζαντζίδη, Μοσχολιού, με Ζαμπέτα και Χιώτη.
Σήμερα, Σάββατο, είπα θα ακούσω αυτό το φεστιβάλ, έστω και αν χρειαστεί να πιέσω τον εαυτό μου, γιατί έμαθα τελικά, πως δεν μπορείς να εκφράζεις γνώμη για κάτι που δεν γνωρίζεις. Έτσι κι έκανα, με πολύ μεγάλο δισταγμό, το παραδέχομαι.
Αυτός ο δισταγμός λοιπόν με έβαλε σε έναν άλλο κόσμο, μου χάρισε στιγμές και συναισθήματα, που ούτε εγώ η ίδια φανταζόμουν.
Άκουσα μουσικά όργανα να μιλούν μεταξύ τους σαν άνθρωποι, άκουσα ανθρώπινες φωνές να παίζουν, κυριολεκτικά, μουσική σαν μουσικά όργανα, ταξίδεψα σε μέρη που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου, είδα κινηματογραφικές ταινίες ολόκληρες, χωρίς να έχω ανοιχτή την τηλεόραση. Και το κυριότερο, άκουσα ανθρώπους να μοιράζονται στιγμές της ζωής τους, χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς ίχνος ντροπής, μέσω του ραδιοφώνου, με ανθρώπους άγνωστους για τους ίδιους. Άνθρωποι, που έφτασαν να καταφέρουν με την αγάπη τους για τη μουσική, να δημιουργήσουν εικόνες, λέξεις, ακόμα και πίνακες ζωγραφικής, αν η μουσική ήταν χρώμα…
Δεν ξέρω αν τελικά μπορώ να μεταφέρω τη σημερινή μου εμπειρία σε ένα κείμενο. Ξέρω όμως πως ένιωσα τεράστιο θαυμασμό για όλους αυτούς τους μουσικούς, τους δημιουργούς, τους καλλιτέχνες.
Ξέρω ακόμα, πως οφείλω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στον Δημήτρη Πιερρουτσάκο, που εμπνεύστηκε και υλοποίησε όλο αυτό το ραδιοφωνικό γεγονός, που με έκανε να δω με φως αυτή την πτυχή της μουσικής και που έδειξε τέτοιο επαγγελματισμό, όσον ακριβώς άρμοζε μπροστά σε τέτοιους μουσικούς.
Νιώθω πραγματικά πολύ συγκινημένη, αλλά και απεριόριστα περήφανη, που για λίγες γραμμές του κειμένου, μπορώ να μιλάω ως μέλος της οικογένειας του Eternal Radio και να απευθύνομαι στη Χριστίνα Δεληγιάννη και στον Μίλτο Μαρίνη, λέγοντας τους για μια ακόμη φορά «ΜΠΡΑΒΟ» που έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοιχτά, που δίνουν χώρο σε ιδέες και καινοτόμα εγχειρήματα, που δουλεύουν ακατάπαυστα για το «παιδί», που έχουν φέρει στον μουσικό και ραδιοφωνικό κόσμο.
Κλείνοντας, θέλω να ευχηθώ να είναι πολλά τα χρόνια αυτού του φεστιβάλ και να μη σταματάμε ποτέ να ακούμε με όλες μας τις αισθήσεις και να μαθαίνουμε… Να μαθαίνουμε πως η επιστήμη, η τέχνη, η τεχνολογία και η μουσική δεν έχουν όριο και ούτε πρόκειται να αποκτήσουν.
Άννα Γκιόκα
