Η Ελένη.
Κόρη μιας μάνας και ενός πατέρα.
Αδελφή,εγγονή,ξαδέλφη,φίλη.
Η Ελένη η γυναίκα,η νέα κοπέλα,άνθρωπος.
Δυο γονείς που θα τους τρώει τα σωθικά ο πόνος της απώλειας του παιδιού τους.
Η Ελένη δεν ήταν άρρωστη.
Η Ελένη ήταν ένα κορίτσι με όνειρα,φιλοδοξίες.
Η Ελένη είχε δικαίωμα να ζήσει.
Είχε δικαίωμα να πει ΟΧΙ.
Δεν το ανέχτηκαν το όχι της.
Γιατί προφανώς έτσι τους μεγάλωσαν.
Ότι ο άντρας είναι κυρίαρχος,κάνει κουμάντο και η γυναίκα απλά υπακούει.
Δεν με ενδιαφέρει από πού καταγόταν ο καθένας.
Υποτίθεται πως ανήκαν στο ανθρώπινο είδος.
Όχι,δεν ανήκουν.
Ήταν ένα λάθος της φύσης,που της ξέφυγε.
Έτσι γίνεται στην παλινδρόμηση μιας εγκυμοσύνης.
Όταν υπάρχει πρόβλημα με το έμβρυο,παίρνει τον λόγο η φύση.
Είχε τόσες κακώσεις το κορμάκι της,που ήταν ξεκάθαρη η μανία τους στο όχι της.
Καθηλωτική η εισαγγελέας έδρας.
Είπε όσα θα θέλαμε και μεις να πούμε.
Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο νόμος.
Δεν με ενδιαφέρει αν όλοι θεωρούμαστε αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Ήταν ξεκάθαρη η ενοχή τους από την πρώτη στιγμή.
Ισόβια για τον θάνατο της και δέκα χρόνια έκαστος για τον βιασμό.
Μόνο που κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Τα ισόβια δεν είναι ποτέ ισόβια.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να είναι.
Ειδικά για τέτοια ειδεχθή εγκλήματα.
Για παιδεραστές.
Για ξύλο μέχρι θανάτου της συζύγου γιατί έτσι γουστάρει ο άντρας της.
Δέκα χρόνια ο βιασμός.
Χάδι.
Μου ξεριζώνει ο άλλος τα σωθικά,δεν ζω πια απλά υπάρχω,δεν εμπιστεύομαι,έχω έναν μόνιμο φόβο μέσα μου,και εσυ παίρνεις μια ποινή δέκα ετών που ποτέ δεν είναι δέκα.
Γιατί έχουμε το καθεστώς της καλής διαγωγής.
Ότι τι;
Αυτά τα κατακάθια της κοινωνίας που βασάνισαν χτύπησαν κακοποιησαν,πέταξαν το κορμί της,που ακόμα είχε χτύπο η καρδιά της,σαν απορρίμματα,στον γκρεμό,θα δείξουν καλή διαγωγή;
Ας φρόντιζαν να την δείξουν τότε.
Ας φρόντιζαν οι γονείς τους να τους έχουν μάθει τις αξίες που έπρεπε.
Δευτέρα δημοτικού ο γιος μου εφτά χρονών παιδάκι,κάποτε,και τόλμησε να αγγίξει στον ποπό συμμαθήτρια του δύο φορές,γιατί είχε δει να το κάνουν και άλλα αγόρια.
Από τότε έως και σήμερα ακούει πως “δεν αγγίζουμε κανέναν,ειδικά τα κορίτσια χωρίς να έχουμε την άδεια τους.”
Δεν έχει δικαίωμα να το κάνει,τέλος.
Τι να πω σ αυτή την μάνα;
Τι μπορεί να της πει ο καθένας μας;
Έχασε το παιδί της με τον πιο άθλιο και επώδυνο τρόπο γιατί το αποφάσισαν δύο υπάνθρωποι.
Έχω τρείς κόρες.
Τρέμω.
Περιμένω πότε επιτέλους θα δωθει μια ποινή που να δικαιώνει το θύμα και να είναι όχι απλά μάθημα προς τον κάθε εν δυνάμει θύτη αλλά φόβος και τρόμος.
Μην ξεχαστεί η Ελένη.
Ποτέ.
Η Ελένη είναι η κόρη του καθένα μας.
Η Ελένη πρέπει να δικαιωθεί για όσα πέρασε και το πώς πέθανε.
Η Ελένη μας.
Γράφει η Κατερίνα Στραβαρίδη
