17/04/2011, η μέρα που σίγησε η φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Για μένα ήταν ο άνθρωπος- φίλος που με οδήγησε στα μονοπάτια της καλής ελληνικής μουσικής. Θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και θα τραγουδιέται για πάντα από τα χείλη μας.
Ευχαριστούμε θερμά τον Βασίλη Παπαδόπουλο, ιδρυτή της “Ομάδας φίλων Νίκου Παπάζογλου” που με σεβασμό προς τον καλλιτέχνη, συνεχίζει να κρατά ζωντανό το έργο του, για το παρακάτω κείμενο.
Ευχαριστούμε επίσης θερμά τη Γεωργία Παπάζογλου αδερφή του Νίκου, για την παραχώρηση φωτογραφιών για το άρθρο.
Εκ μέρους της ομάδας του Eternal-Radio
Δεληγιάννη Χριστίνα
Υπεύθυνη Ελληνικού Προγράμματος
Κείμενο, Βασίλης Παπαδόπουλος
Η γνωριμία μου με τον Νίκο Παπάζογλου “μουσικά” ξεκινάει γύρω στο 1985 από το σπίτι μου.
Εγώ τότε 7- 8 χρόνων και οι γονείς μου να ακούνε “Την εκδίκηση της γυφτιάς” και τα “Δήθεν”. Δεν καταλάβαινα και πολλά τότε, όμως αυτό γινόταν καθημερινά..
Σαν μαθητής πια στα 14 μου ανακαλύπτω το “Χαράτσι”. Γυμνασιόπαιδο τότε, και στα 14 μου σκαστός από το σπίτι το 1992 τον βλέπω πρώτη φορά στα βράχια του Λυκαβηττού.
Συγκλονίστηκα, αν και πολύ μικρός. Με την παρέα μου στα βράχια του Λυκαβηττού ακούμε τον Νίκο Παπάζογλου! Τι είναι αυτό λέγαμε, ήμασταν ροκάδες εμείς. “Ρε σεις εδώ ροκάρει πολύ αυτός.” Φύσηξε ο Βαρδάρης, Στην ρωγμή του χρόνου και μπαγλαμαδάκι μετά!
 |
 |
Αυτό ήταν με έκανε δικό του. Γύρισα σπίτι και μέσα στην επόμενη βδομάδα αγόρασα με ότι είχα σαν χαρτζιλίκι ότι δίσκο είχε βγάλει έως τότε.
Μεγάλωσα ,τα χρόνια περνάγανε. Τον ακολούθησα παντού. Λυκαβηττό ,Σέιχ Σου, Πλαταμώνα, Πάτρα, Γιάννενα, Θέατρο Πέτρας, Βύρωνα, Πάρο, Μύκονο, και εγώ δεν θυμάμαι που.
Το 1998 υπηρετώ την θητεία μου στην Ξάνθη. Στο δημοτικό θέατρο Ξάνθης έρχεται η πρώτη μας επαφή. Μετά τη συναυλία πηγαίνω τον αγκαλιάζω και μου δίνει το πρώτο χειρόγραφο αυτόγραφο .”Στον Βασίλη τον Αθηναίο” έγραφε.
“Από που είσαι;” μου λέει. “Από τα Γιάννενα” του απαντάω .”Θα σε λέω ο Αθηναίος από τα Γιάννενα” μου λέει.
Έρχεται η μετάθεση στην Θεσσαλονίκη. Πάντα κρατούσα ημερολόγιο εκείνη την περίοδο. Και στις 19/5/1999 σαν εξοδούχος, γυρνάω στα στέκια της Τούμπας και πέφτω στο Κουτούκι του Κρητικού. Μπαίνω μέσα και βλέπω σε ένα τραπεζάκι τον Νίκο μαζί με τον Παναγιώτη Κουτσουρα και μια παρέα να παίζουν για πάρτη τους. Συγκλονίστηκα! Πηγαίνω δίπλα του. Με αγκάλιασε με φίλησε. “Κάτσε καρντάσι μου” είπε σαν να με ήξερε χρόνια. Μαζί εκεί ώρες στο κουτούκι να παίζω με τον μπαγλαμά του. Πίναμε, τραγουδάγαμε, η χαρά μου ατελείωτη. Εκεί ο Νίκος έγινε ”δικός”μου. Είδα την απλότητά του. Τα λέγαμε συχνά στην Θεσσαλονίκη όσο ήμουν φαντάρος. Μου έλεγε ο “Αθηναίος από τα Γιάννενα”. Με συγκλόνισε αυτός ο άνθρωπος. Και τον ακολούθησα παντού.
 |
 |
Μέχρι που μια μέρα 17 Απριλίου του 2011, χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ήταν ένας πολύ καλός μου φίλος.”Πέθανε ο Νίκος μου λέει”. Ορίστε; Ποιος Νίκος; “Πέθανε ο Νίκος Παπάζογλου” μου λέει. Έχασα τον κόσμο! Δεν σκέφτηκα και πολλά, καβάλησα την μηχανή και πήγα στη Θεσσαλονίκη για να αποχαιρετήσω τον δικό μου άνθρωπο.
 |
 |
Τα χρόνια πέρασαν και ήθελα να κάνω κάτι για αυτόν τον άνθρωπο,τον δικό μου Νίκο. Το έψαξα πολύ, μάζεψα υλικό και αποφάσισα να κάνω μια ομάδα που θα τον τιμά με όλη τη σημασία της λέξης. Είμαι πολύ τυχερός σε αυτήν την προσπάθεια διότι έχω την αμέριστη συμπαράσταση συγγενών και φίλων του Νίκου. Δεν έχω λόγια όταν με στηρίζουν άτομα της οικογένειας του και της ορχήστρας του. Για έμενα ο Νίκος Παπάζογλου ήταν το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην μουσική για πολλούς λόγους. Κατάφερε μόνος του και σήκωσε δικό του μπαϊράκι από την Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας δικιά του σχολή. Δεν το έχει καταφέρει κανείς όσο και να ψάξετε. Ονόματα όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Μελίνα Κανά, οι Μικρές Περιπλανήσεις και άλλοι είναι δικά του παιδιά. Η Ελλάδα έχει βγάλει τεράστια ονόματα στην μουσική που όμως μέσα στο ρεπερτόριο τους έχουν και άσχημα τραγούδια. Ο Νίκος όσο και να ψάξει κανείς ένα κακό τραγούδι δεν έχει. Ήταν το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην Ελλάδα με ανοιχτό μυαλό να βοηθήσει νέα ονόματα τότε που σήμερα κυριαρχούν.
Η ομάδα φίλων Νίκου Παπάζογλου θα συνεχίσει να διαδίδει το έργο του διότι Νίκος δεν ξαναβγαίνει ποτέ.
Αθάνατος Νικόλα μου. Ο φίλος σου Βασίλης
