Σε είδα μέσα στο αυτοκίνητο όμορφε άνθρωπε.
Σε είδα να φουσκώνεις κάτι πολύχρωμα μπαλόνια και μετά από κάθε ανάσα να τραγουδάς δυνατά.
Είδα και κάτι διάπλατα χαμόγελα στο πίσω κάθισμα να ακολουθούν το ρυθμό και να σκορπίζουν χαριτωμένες νότες.
Σε είδα εκεί, στο φανάρι που αργεί τόσο πολύ να πρασινίσει και όλοι δυσανασχετούν κάθε πρωί και βρίζουν ή κορνάρουν λες και θα ανάψει γρηγορότερα…
Ήταν περίπου οχτώ, πρωί Δευτέρας και μπροστά στα μάτια μου εξελισσόταν μια σκηνή σαν από ταινία.
Η στιγμή σας έγινε και δική μου, η μέρα μου χρωματίστηκε από τα μπαλόνια σας και τις χαρούμενες φωνές.
Κατάλαβα τότε, μόλις άναψε το φανάρι κι εσύ απομακρύνθηκες, πόσο αξία έχουν οι στιγμές!
Πόσο σημαντικό είναι το ότι εσύ επέλεξες αυτά τα λεπτά στο φανάρι, αντί να βρίζεις και να κορνάρεις, να μοιράσεις αγάπη και δημιουργήσεις χαμόγελα πρώτα στην οικογένεια σου, αλλά και σ’ εμένα μια άγνωστη.
Χριστίνα Ρώση
